τεχνης αποθηκη: 2016

Ειχα ενα φιλο στου Στεφανου Δασκαλακη το φροντιστηριο. Απο ενα ασυμαντο δυστυχιμα εμεινε αναπειρο. Τον συναντησα μετα απο χρονια επανω στο καροτσακι εκανα την απερισκεψια να απλωσω το χερι μου για χειραψεια. Συκωσε αργα με μεγαλη προσπαθεια το δικο του και μου το εδωσε. Να μην μακρυγορω και σε στενοχορω και σενα που διαβαζεις, εκανα μια εκθεση με παιδια με διαφορες αναπηριες. Ειπα απο την αρχη στην γκαλλερη οτι δεν ηταν κερδοσκοπηκη. Μου ζητησε να πω τιμες. Δεν μπορουσα να πουλισω τον ανθρωπινο πονο ρε γαμωτο. Δεν μπορουσα να ξεστομισω τιμες. Δεν πηγα στα εγκαινια δεν μπορουσα να γελαω με ενα ποτηρι στο χερι. Ζητησανε καποιοι εργα εγω τιμες δεν ελεγα σαν να με βασταγαν απο το λαιμο. Θυμωσε η γκαλλερη . Μου λεει να το ξερεις πως θα σου κλεισω ολες τις πορτες. Ηταν η τελευταια εκθεση που εκανα στο Κολονακι . Γρουσουζης ητανε ; η ευαισθησια μου εφερε την γρουσουζια; δεν ξερω. Μπροστα στον ανθρωπινο πονο γινομε πολυ ταπεινος. Τα εργα τα ειχα υπογραψει : Γιαννης. Δεν ειμουνα ο Γιαννης Βακιρτζης, ειμουνα ενας Γιαννης. Ξερεις μεχρι να τελειωσω 30 εργα αφιερωμενα σε παραπληγικα παιδια κτλ ητανε αρκετος χρονος που ειμουνα σε ταπεινοτητα . Τα υλικα φτωχικα, η μονη πολυτελεια μια κατασκευη απο πλεξιγκλας στη μεση της αιθουσας , με παραξενα κοσμηματα σαν να ηταν δωρα για τα παιδια, το ειχα συνδεσει με καποια εργα που εδεινε το ελαιο στην εκθεση.
Εμαθα οτι ενα εργο βρισκεται στην ιδιοκτησια ενος 15 χρονου αγοριου παραπληγικου. Αισταθηκα τωρα μονο και μονο για αυτο οτι ειχε επιτυχια τελικα αυτη η εκθεση .